ก่อนกลิ่นนั้นจากหาย

ขอบคุณภาพจากเน็ต

ก่อนดอกกลิ่นดอกกำจายสะลายในดงจิต
ก่อนที่กลีบดอกจะเหี่ยวโรย สงบพบแผ่นดิน
ฉันพึงสังวรระวังคำแห่งความรัก จากกวีไกล
ฉันขอเขียนคำใดใด จากถอยความห้วงลึกภวังค์งาม

เขาสร้างให้ฉัน เป็นกวี
แต่ดินแดนพิภพ นั้นกลับทำให้ฉันด้อยค่า
อาจเป็นเพราะฉัน ไร้ตัวตน เฉกเช่นอาวกาศจักรขว้าง

ก่อนกลิ่นเจ้าดอกสเลเต จะเหือดหาย
ฉันขอสาบเจ้าไว้ดังเช่นความหอมภวังค์ของจิตกวี
ผู้ทระนงตัวตนเฉกเช่น ความหอมกลิ่นเจ้าดอกสเลเต ทุกเช้าค่ำ

ฉันจะพึงสังวรระวังคำแห่งความรัก จากกวีไกล
ฉันขอเขียนคำ คำใดใด จงถอดถ้อยความห้วงลึกภวังค์งาม
ฉันเรียนรู้จากโลก โลกที่แสนสุดสงสาร
โลกที่โลกสอนสั่ง โลกคือโลกมอบกายแด่ฉัน

เขาสร้างให้ฉัน เป็นกวี
แต่ดินแดนพิภพ นั้นกลับทำให้ฉันด้อยค่า เพราะความเขลา
อาจเป็นเพราะฉัน ไร้ตัวตน เฉกเช่นอาวกาศจักรขว้าง ผู้อ้างว้าง

ก่อนกลิ่นเจ้าดอกสเลเต จะเหือดหาย
ฉันขอสาบเจ้าไว้ดังเช่นความหอมภวังค์ของจิตกวี
ผู้ทรนงตัวตนเฉกเช่นความกลิ่นเจ้าดอกสเลเต ทุกเช้าค่ำ

เจ้าจงจดจำดีกวี เจ้าจงสร้างพ้นเกิดงานงามคู่ดอกสเลเต
ผู้ปลดเปลื้องกลิ่นโศลกอับเฉา จากหัวใจกวี เป็นกวีเถิดเจ้าข้า

ต้น บัวดิน

บทกวี : ชื่อ ; ต้นบัวดินเขียนนางนาฎยศาสตร์ระเบงฟ้อนดีบริสุทธิ์

ขอบคุณภาพจากเน็ต

เสียงกลองกระทุ้ง จังหวะฉิ่งระรัวคู่ เสนาะสนั่นจิต
กลิ่น หอมกลิ่นข้าวตอกดอกไม้ ธูปเทียน อบอวลหอม
โปรยบนพื้นลานกว้างหลากสี สงบนิ่ง
ปลายนิ้วเธอจีบ วาดกวัดไกว กลางอากาศละเอียด

เท้าเธอจีบเยื้องย่าง เคลื่อนค่อย ยักย้อนย้ายงาม
ภวังค์ภาวะ ลดโศลก เหนือทุกข์
เธอรู้สุข ปล่อยสุข สุดโศลกห้วงหัวใจ สุดโศลก
เหลือเพียงเนื้องานงามไร้ตัวตน อภาวะ ภวังค์ใด

ท่านผู้รู้ บาปบุญ คุณโทษ
ผู้พร้อมบริสุทธิ์ระเบงรำนาฏศาสตร์
รสภาวะกิริยา สุขโศลก ระเริงฟ้อน
เธอผู้ประดับประดาอาภรณ์ ความอ่อนช้อย ด้วยท่าที

ความรักเนรมิต มีเดชคุณค่าดึงดูดใจหาใจ
อสูรกายในห้วงเวหาแห่งทุกข์ มักร้อนรน
ยามฤดูกาล เทวดา และหมู่มารรบฆ่ากัน
ดินให้เกิด น้ำให้ชุ่มเย็น ฟ้าให้อากาศ ฤ. พ่อ

ยักษ์ภูต ปีศาจมีกำลังเหลือประมาณ แฮ.
เธอร่ายรำระเบงฟ้อน ปลดเปลื้องมหาโศลก
ทั้งฟ้อนเทียน ระบำโปรยโรยดอกมะลิหอม
ควงกระบี่กระบอง รักษาห้วงฤดีสมดุลกมล

เรารักโกรธเกลียดชังนับร้อยร้อยปี ทุกชนชั้นชอกช้ำยับยี
นางนาฏศาสตร์ เจริญธรรม งดงาม ความดี ความถูกต้องถวายแด่เธอ
แสดงละครอสูร พระราชา กุฏมพี พรหมฤษี เทวดา
คือสิ่งทุกคนรู้ เธอยกนิ้ววันทา กลางอากาศดาราจักร

ท่านผู้รู้ บาปบุญ คุณโทษ
ละครขนาดใหญ่ ขนาดกลาง ขนาดเล็ก
หลากรสสุนทรีย์ ทุกสารทิศรู้ซึ้งว่าเศร้า
นางนาฏยศาสตร์ร่ายรำปลดเปลื้องโศลก จงสดับฟัง

เธอแสดงต่อหน้าดอนฆิโม้เต้หมดหัวใจ สะท้านทุกข์หมดเนื้อใจ
เธอระเบงเซิ้งปลายเท้าหายไปคล้ายดังเม็ดฝน
เธอผู้เปี่ยมปัญญาดูละครย้อนสอนใจ ดีจึงดี แล้วดีเป็นดี
เธอระเบงเซิ้งปลายเท้าจางหายไปดังสายลม

เนื่องจาก

Old Style Bicycle 28 (TR-007)




รถจักรยาน บนถนน เคลื่อนช้า สลับการเคลื่อนไหวสิ่งอื่น
การเคลื่อนไหวสิ่งนั้นเคลื่อนไปข้างหน้า เต็มไปด้วยสีสัน ชีวา

จักรยานโบราณ ในตะกล้าหวาย เต็มไปด้วยดอกไม้สด
แต่ตอนนี้มันแห้งเต็มตะกร้านั้น ชายผมยาวรุงรัง
เต็มไปด้วยหนวดเครา พุดออกมามิเว้นวันว่าง

ร่างนั้นสถิตบนรถและมีเพียงสายลมแห่งความเศร้า
หิ้วปลีกทั้งข้าง ทะยานไปข้างดังฝูงนกอินทรีย์ เร่ร่อน
เหลือเพียงสายลมแห่งความเศร้า โจมร่างเข้าไปในสวนสายลม

กาลครั้งนั้น ยังจดแม่นแม้นเวลาผ่านเลยไกล มิอาจเลือน
เด็กหนุ่มริมถนนสายฝนที่โปรยปราย แต่ทว่าน้ำนั้นท่วมโลก
ถ้อยคำสั้นๆ ไม่มีประโยค ไม่มีประธาน ไม่มีกรรม ถ้อยคำสั้นๆ

วันนั้น ตลาด แม่ค้า ขายดอกกุหลาบและข้าวหลาม อาหารแห้ง
ความทรงจำที่พร่ามัว คำพูดเจรจาไม่เป็นถ้อยเป็นคำ ไม่รู้เรื่อง
ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกจากลำคอ มันหายไปในทะเลลึกอันกว้างใหญ่

มันมืด ความทรงจำไม่ปะติดปะต่อ รู้อย่างเดียว ต้องกลับบ้าน
บ้าน บ้าน 58/9 อิสรภาพ บ้าน บ้าน 58/9 อิสรภาพ 35 บ้าน บ้าน
ทรงจำได้อย่างเดียวบ้าน น้ำ และน้ำฝนมันช่างขัดแย้ง เย็นนอก ร้อนใน

ระหว่างนั้น ก็สิ้นสุด ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีความฝันในฝันอีกต่อไป
คือวันวานมีอดีต ในอดีต คงอดีต มิหาย ไม่ขาดไป
เด็กชายข้างถนนริมฝีปากบิดเบี้ยว ในตามีน้ำตาท่วมอดีต

..............................รัก.....................................................
........................................รัก...........................................
......................................................รัก.............................
..................................................................รัก.................
..............................................................................รัก......

เด็กชายเดินร้องให้ข้างถนน ในวันวาเลนไทน์
รถจักรยานโบราณเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า ฉันรู้ดี
ซาบซึ้งดี มันคือสิ่งที่สวยงาม มันงดงาม เหลือบรรยาย

เราทั้งสองแยกทาง และเราก็สวนทางกัน เหมือนอดีต
เหมือนกัน ความทรงจำในอดีต ก็ปรากฏ
สรวงสวรรค์ อักเศษที่ท้ายถอย ช่างมันเถอะ

ฉันรู้ดีมันไม่เกี่ยวสิ่งใด ฉันก็กลับบ้าน

ต้น บัวดิน

ฝัน

ภาพจาก : ionoi

ตลอดกลางวัน และหยันถึงค่ำคืน
ค้นคว้า ค้นหา การอยู่ จะอยู่อย่างไร
มันยังอ่อนไหวสุดจะบรรยาย ดั่งคล้ายพระจันทร์
ทว่ามันทอทอดแสงสายน้ำตา ไร้เหตุผล
ระหว่างนั้น มันแข็งเกิน กลัวเกล้า ยิ่งกว่าพระอาทิตย์
ทว่ามันดุดัน คลื่นเคลง บทเพลงอันแจ่มจ้า
ตาซ้ายเป็นพระจันทร์ อีกทั้งตาขวาดุจดั่งพระอาทิตย์

.
ฝัน ฝัน ทำไมถึงฝัน ไร้ฝัน
หรือว่าบทเพลงนั้น กลืนกินจินตนาการของเธอ
ทั้งที่เธอไม่มีความฝัน เธอไม่รู้ความฝัน
ไล่ล่าหาฝันทั้งๆ ไม่รู้ ฝันนั้นเป็นอย่างไร
เธอจึงหมดฝัน ทั้งๆ ที่รู้ฝันนั้นมอดดับดำ
ฝันขณะตื่น ตื่นขณะฝัน มิต่างดอกสหาย
ยิ้มพร้อมฝัน ฝันพร้อมยิ้ม ทั้งรู้ว่ามันแสนไกล
ฝันในน้ำตา น้ำตาในฝันสุข เนื่องทราบซาบทุกข์

.
ตลอดกลางวันฝันถึง ตลอดกลางคืนฝันหา
ค้นหาไล่ล่า พึงพาฝัน ดังดวงจันทร์ พระอาทิตย์
ที่สุดจะบรรยาย แม้นไกล ไร้เหตุผล
น้ำตาร่วงรินที่แถบตาซ้าย ทอดทอพร้อมแสงจันทร์
พานพบพลังแข็งเกล้าสาดส่องใยพระอาทิตย์
ฉันยิ้มพร้อมฝัน ฉันจะฝันในน้ำตาแม้นมิใกล้
เธอหมดฝัน หรือฝันหมด เธอจึงหมดฝัน
.
ต้น บัวดิน