ภาพจากเน็ต
จะขอตอนรับทุ่งดอกกระเจียวบาน
เฉกเช่นกวีมาเยี่ยมฉัน ต้น บัวดิน
มีแต่ความว่างเปล่า บนทางไร้สาระ
มีแต่ความทุกข์อยาก อันเกิดจากความว่างเปล่า
แดด ดิน น้ำ หิน แห้งโล่งโจ่งจริง ร้อนฉันจะอยู่ได้อย่างไร
ดอกกระเจียวดินผลิบาน เติบโตจากดิน
กวีขานเตือน ต้น บัวดิน ผู้อ่อนต่อโลกนัก
ดินที่กว้าวเดิน แดดที่อาบกาย อากาศที่หายใจ
สุนทรีย์แดนแห้งแล้ง คือความงาม ขันติธรรม
สุนทรีย์แดนชุ่มฉ่ำ คือความตาย ไร้สติ
แห้งแล้งและชุ่มฉ่ำ กวีท่านเตือนแค่ มายา
เสียง และภาพลักษณ์ ก็แค่มายา คำเตือนจากกวี
เธอประจักษ์ ร้อยยิ้ม ที่ไม่พูด
เธอรับรู้ความห่วงใย ไม่ต้องกล่าว
รักเหลือประมาณ ห่วงใยกัน กวีเยือน
ต้น บัวดิน อหังกาล สงบพบ กวีทุกค่ำคืน
ฉันยังยืนอยู่ ตรงที่ฉันยืนยันว่าจะยืน
แม้นน้ำ แสงแดด อากาศ อาหาร หมด
เธอจะยังคงมองเห็นฉันไม่อยากเย็นตรงที่เดิม
ความงาม ความจริง ถูกต้อง เปี่ยมเมตตา
ฉันขอถึงเธอผู้เหนือโลก กวี
ต้น บัวดิน ต้น บัวดิน ตื่น ! ตื่น ! กวีมาเยี่ยม
ต้น บัวดิน
