ขอบคุณภาพจากเน็ต
ตัดหางกวีปล่อยวัด
ตัดการติดต่อ ระหว่างเขากับศาสตรา
ตัดการเชื่อมโยง สุนทรียศาสตร์ ออกจากกวี
ยึดกระดาษทุกแผ่น เผ่าหมึกดินสอทุกแท่ง
ปล่อยให้พูดปราศจากเสียง
ปล่อยให้มองโดยไร้สีและภาพลักษณ์
เลิกติดต่อทั้ง มนุษย์ นรกแลสวรรค์
ไร้สาระและไร้ประโยชน์ มนุษย์
ไม่ต้องฆ่าแกงกันหรอก เขาตายเอง
แต่กวีตายไม่กลับมาเกิด ทุกชาติไป
เพราะทราบดี ความงามที่แท้จริง
จึงปรากฏ
ตัดหางกวีปล่อยวัด
ต้น บัวดิน
