ฉันเขียนเพื่อเธอ

เมื่อยามฝนความมืด พัดพาหมอกควันแห่งความหนาวเย็น
จากหัวใจของดวงอาทิตย์แดดดิบ มาหาเธอที่รัก
เธอยืนรอใครในเงาสว่างนั้น เธอก็รู้อยู่ไม่ใช่เหรอว่า
มาลาคำคืนมีนับล้านดวงใยเธอถึงเฝ้ากอดแต่ดวงจันทร์
รักนั้นมีและไม่มี เกิดแล้วก็พรากลาล่วง ระหว่างทางกลิ่นก็โรยโปรย
ไม่มีแม้นกลางวันและกลางคืน แม้นสิ้นดาราจักร ที่รักฉันรอเธอตรงที่เดิม

เธอเดินตรงไปแห่งหนใดฉันก็อยู่ ตรงนั้น ฉันเก็บดอกไม้สีขาวไว้ให้เธอ
กาลนี้แสงดอกความงาม รัศมีความจริงถูกบดบัง
ทั้งกลิ่นและดอกใบหล่นทิ้งแนบแผ่นดิน เกลื่อนดาดทาทับสีแดด
ประทับไว้เป็นที่ระลึก กลุ่มคนที่มองหาแต่รอยเท้าใครกันแน่
ลมแล้งแห้งดิบดงเถื่อนไล่ฆ่าจริย ธรรมะงาม ตายกองกันในดงมนุษย์

เสียงกระสุนกลคนใจต่ำ วาดกวาดต้อนความดีจอมปลอมยอมสีแก่พวกตน
เมื่อวานเธอเดินฝูงแล้งกินใจคน ฉันรู้ว่าเธอกลั่นลมหายใจทนทุกข์
ยามนี้ไม่มีดอกดวงอาทิตย์ ไม่มีดอกดวงจันทร์
ถึงแม้นทั้งสองมีแสง แต่ฝูงมนุษย์มีตามองไม่เห็นถึงคุณค่าแห่งสัจจริง
ไม่มีทั้งตาไม่มีทั้งจิตใจยังดีกว่า หลอกตนเอง
ที่รัก ฉันเขียนบทน้ำคำง่ายง่าย เพื่อเธอ