กวีน้อย

ภาพจาก : www.designserver.nl

กวีน้อยนกขมิ้นเหลืองอ่อน
สั่นปีกเคลื่อนโผไปพอสวยงาม
เริงสายลมเช้ายันพบค่ำ ตะวันเฉียบดิน
โอ้ว่าเช้าแล้วไหวระริกเสียงปีกบางขยันขยับ

โอ้ท่านนักปราช ชาตญาณที่สูงส่ง ตัวข้า
นั้นไซ้ เกลือกกลิ่งคลุกแทรกกับดินสุดแสนต่ำแทบเท้า
ดิน ดิน และ ดิน มีกลิ่นแสนระทดระทวยใจ
ข้าอยากบิน บิน สู่ ภาวะสุขที่นิรันดิ์ แห่งใจ

สองปีกแนบชิดกระบาน ตั้งฐานไหว้ ขอเจ้าข้า
ตัวข้าด้อยศักดิ์ มิอาจเทียมได้ดอก เพียงขอทาน
ศักดิ์สิทธ์แห่งศาสตร์รู้ ที่สวยงาม เศษเสี้ยว จากท่าน
ผู้ศาสตราจารย์ ลึกร้ำบริสุทธิ์ในปัญญา สุดแขวนแดนสยาม

นกขมิ้นเหลืองน้อยก้มคำนับในใจงาม
เสียงแทรก แหวกจากภายใต้ ห้วงคำนวณภายใต้จิต
โอ้เจ้าเอย ไม่ ได้ บอกว่าไม่ แต่ความหมายคือสิ่งเดียวกัน
ฟังแล้ว ใบ้รินใหลร่วงพรู ฤดูแล้ง ไม่มีที่ท่าที่แน่นอน

สั่นยะยิก สะท้านทั้งป่า ลงสู่ดิน
อนิจจา เอย จะหวัง และหวังในเวลาใดเล่า
จะได้อย่างหวัง แหลกแล้วเจ้าข้าเอย หัวใจเจ้าขมิ้นอ่อน
ค่ำแล้ว เพื่อนกล่าวถามเจ้าจะไปที่ใด

ปาก ยิ้มแต่ใจเศร้าข้าจะกับบ้าน เพื่อนรัก
น้ำใจงามที่นำพาตัวข้าพบความจริง
น้ำใจไม่มากค่าไม่น้อยค่า ข้าประจักษ์ยิ่ง
ข้า สาธุ ข้าสาธุ กราบแนบดิน แม่ธรณี

ขอปีกและขนข้าไหวพลิ้วลู่ลม
มิต้องหวั่นดอกแค่แรงลม เมื่อฤดูร้าย