คิดถึงบัวดิน

ภาพจาก : www.philly-realestate.com



ดินสอล้านเต็มลานแท่ง
ไม่มีทางเขียนคำกวีสิ้นสุด
จึงรู้ว่าฉันโง่จริงจริง
หลงรักกวีทั้งที่รู้ว่ามิสิ้ยสุด

โธ่เอยกวีผู้น่าสงสาร
ยามนี้ฉันได้แต่นั่งฟังเสียงแตนโบราณ
มันดังห้าวหาญยาวไกลและเนิ่นนาน
พร้อมน้อมจิตเขียนกวี อุทิศถึงลมหายใจ

ใต้ดอกใบต้นบัวดินยิ้มแย้มขานรับฤดูฝน
เสียงแตรโบราณขยับรับจังหวะของเม็ดฝน
ต่างวาดวลีสอดลีลาท่วงทำนองเป็นหนึ่งเดียว
มิใคร่แบ่งแยกถึงที่มาต่างฟ้ามายังดิน

ฉันเป็นกวีอนาโคจร หิวจึงพัก
พักแล้วจึงดื่ม คำกวีคลุกอากกาศธาตุจิต
ปล่อยให้นิวรณ์ห้วงอารมณ์บรรทมใต้บาทา
ตอนนี้ฉันหิวหยิบแล้วฉีกไร้ปรานี-ณีตใด

ต้มในภาชนะอาวกาศทะเลใจ
ค่อยค่อยบรรจงซดคำกวีขมหวานเย็นตลอดเย็นย่ำค่ำ
ทั้งปฐวีดาวดิ้น อาทิตย์ ดอกดวงจันทร์ต่างพยาน อนุสติตื่น
ใต้ลมไม้ชายคาดอกบัวดินเบิกบานหทัยลึก