ศุภชัย สุริยุทธ: 10/01/2006

Tuesday, October 31, 2006

ราคะ

www.1st-art-gallery.com

ไฟราคะพุ่งทะยาน

จากแดนปฐพีดงมนุษย์

แดงโล่จรดปลายเมฆ

ความกลัว ความเกล้า

สละไม่เกล้า ไม่กลัว

ฉันจะปล่อยทั้งกลัวและเกล้า

ฉันทิ้งทั้งบุญและบาป

มัชฌิมค่ำคืน

hammergallery

ฉันจูบดิน กลางสายฝน ฉันคิดถึงเธอ ที่รัก

ฉันหอมฝน กลางเดือนดับ ฉันคิดว่าแกมเธอ ที่รัก

ฉันกอดแดด กลางลมหนาว ฉันเพ้อว่า คือตัวเธอที่รัก

โปร่งบางรูปไร้ ทำนองแพร่วเบา แห่งรัก

ดวงอาทิตย์จะรู้ใหมว่า รักงดงาม

ดวงจันทร์จะเข้าใจใหมว่า รักยืนยาว

วิญญาณแห่งรัก ไร้เหตุผล

ฉันขว้างมันทิ้งไปนอกจักวาล

รักมากมายเท่าไหร่ ฉันทิ้งไว้ในอ้อมกอดเธอ

ณ. วันสิ้นสุดโลภรัก

ฉันจึงไม่แยแสความจริง

ฉันจึงไม่แคร์ความฝัน

ฉันทักทอมาลัยความเงียบเพื่อเธอ...ที่รัก...

ที่ที่ฉันปรากฏ กลางสายฝนที่มีแดด

ที่ที่ฉันอยู่ กลางเดือนดับที่มีแสง

ที่ที่ฉันไป กลางลมหนาวไร้อบอุ่น

ฉันจึงไม่แยแสความจริง

ฉันจึงไม่แคร์ความฝัน

ท่ามกลางมัชฌิมค่ำคืนฉันจะไป...

29-o9-49

Sunday, October 29, 2006

บันทึกสิ่งที่เป็น

artoflegendindia

ฝูงเมฆลอยบนฟ้าเวหาอาวกาศ

น้ำฝนโอบกอดเม็ดดินหินทราย

เมื่อต้นหนาวลมไล่ความชุ่มชื่นสลายหายกลางแดดแรง

ต้นไกว ไกว ใบไม้ระริกเสียงนั้นรำพันรำพึงโอดครวญ

ปลายฟ้าอยู่ตรงใหนแสงฟ้าใสงดงามเท่าไหร่

ดวงอาทิตจะรู้ไหม

ดวงจันทร์จงรับรู้

ดวงดาวให้บอกที่รัก รักเจ้าเอ๋ย

น้ำฝนโอบกอดเม็ดดินหินทราย

สายลมเหน็บหนาวเวิ้งว้างแล้วสงบ

ฉันจึงพบความสุขที่ยิ่งใหญ่ไม่มีตัวตน

กระแสหนึ่งนั้น

artistsinc

ณ. แม่น้ำชื่อเจ้าพระยา

ท้องน้ำขูดถะลาดกระฉากไป

ผิวน้ำโยกโย้เย้กกระฟัดกระเฟี้ยดไป

ตบชะวาล่องลองเล่นแปลกจากเรือลอย

ระหว่างกลางนั้นเยื้องเยี่ยงโคนเน่าวังวล

วันหนึ่งฉันเอาใจไปฝากไว้กับอะไรกันแน่

วันนี้ก็เปลี่ยนได้พรุ่งนี้ก็เปลี่ยนดี

เพราะกาลเปลี่ยนฉันจึงคิด

เมื่อฉันคิดแล้วฉันจึงไม่เปลี่ยนสิ่งที่ทำ

ฉันเห็นน้ำขูดดิน ฉันเห็นฟ้ามองดิน

กระแสน้ำนั้นฟุ้งฝันเกินคราดหมาย

วันนี้ที่เป็นเพียงแค่กระแสเริงระบำชั่วขณะ

เป็นดั่งเช่นที่เป็น

K-sargyan

แดดเปล่งแสง

สรรพสิ่งระรัวเร้า

บางสิ่งไม่สะทกสะท้าน

แน่นิ่งท่ามกลางลมออกแดดเข้า

รู้แล้วว่าทุกข์รู้แล้วว่าสุข

นี้คือทุกข์ทนไม่ไหว หนักหน่วง

สุขช่างแสนสั้นหอมหลงจงจางคลาย

Saturday, October 28, 2006

เมื่อถึงเวลาฤดูเปลี่ยน
ปลายหนาวขับขานรับ
ฉันสดับรับรู้จากสายลมโบกไกว
ดอกกิ่งก้านใบสรรพสิ่งที่เรียงล้อม
ความชุ่มชื่นเม็ดฝนรัดตรึงกอดเม็ดดินหินทาย
กาลเวลาวกเวียน ฉันรู้ฉันเบิกบาน
ต้นหนาวปลายฝนลมเปลี่ยนสับสน
น้ำละเหิดคลายเม็ดดินหินทรายกลายฝุ่น
ต้องลาอ้อมกอดแห่งรักไปกลับเพลิงสายลม
จากใบเขียวชุ่มเหือดแห้งกรอบแกร็บตามแรงลมบ้า
แรงแดดยิ่งสว่างยิ่งงดงามอวดตัวตน
เมฆเจ้าลอยไปแห่งหนใด
เส้นทางอีกแสนไกล แต่ ปัจจุบันแสนสั้น
ฉันจึงได้เรียนรู้ว่า อนาคตอีกยาวไกล
ฉันจึงได้เรียนรู้ว่าอดีต ผ่านมายาวนาน
ตอนนี้หายใจแพร่วเบาแทรกกายซ้อนจิต
แผ่นดินแม่ธรณีเจ้าเอย ปราชญ์ท่านกล่าวว่า
เคลื่อนกายได้กำลัง รักษาใจได้ความสงบ
เมื่อฉันนิ่งทุกสิ่งก็ปรากฏ
รื่นเริงบันเทิงจิต

Friday, October 27, 2006

149 ต้นทางไม่มุ่งที่ปลายทาง

Christusrex

ดวงอาทิตย์ไม่เคยอาวรณ์ละครในตอนเช้า

เร่งปี่ทะยานมุ่งสู่แดนแห่งแดดที่เฉิดฉายกลางวัน

ถึงตอนเย็นย้ำค่ำก็ลาลับพบรักตอนสายจึงลาจาก

แต่ฉันไม่ใช่ตะวัน ฉันเป็นเพียงแค่คลื่นลมฤดูหนึ่งของวันหนึ่ง

ถึงแท้ที่สุดมิอาจพบกัน...จึงไม่มีวันจาก

Sunday, October 22, 2006

สหสหายกวี

http://www.sacripante.it

พรุ่งนี้เราจะพบกันสหาย

ทกข์รู้ว่าเป็นอย่างทุกข์

สุขรู้ว่าเป็นอย่างสุข

แต่กวีอยู่บนเส้นทางเกินสองเส้น

ทุกที่ที่เราไป เราเห็นกวี

ทุกที่ที่เราอยู่ เราเป็นกวี

สหายเราหายใจเข้าก็รู้ว่ากวี

สหายเราหายใจออกก็รู้ว่ากวี

กวี ไม่หวั่นไหว

กวี ไม่งอนง้อใคร

กวี ไม่เคยขอใคร

กวี เหยียบดิน ดินนั้นจะหอมหวน

สหสหาย

บ้าน

http://drachenmanufaktur.com

ทางมา คือ

ทางกลับ นั้น

หมายถึง ทาง

กลับบ้าน หลังเดิม

ไม่มี และ ไม่เคยมี

นอกจากดวงจิต

จิต- อัน- บริสุทธิ์

Saturday, October 21, 2006

เจ้าหญิงเริงระบำในแดนตาย

สาวน้อยเริงระบำในแดนแห่งความตาย

ท่ามกลางถนนกลางกรุงสยามวิววาบ

เธอพล่ามหาความสุขและความสุขหรือความสุข

พื้นหมอกควันปกคุมมุมปากและเหงาหัวเธอ

จิตเธอเร่งสุนทรีย์หากปนมากเศร้าสร้อย

เจ้าหญิงกลางสายควันค่ำแล้วค่ำเช่นเคย

บทเพลงสนทนาตีวงล้อมสายเพลิงเผาผลาญคืนนั้น อารมณ์

บางสิ่งบางอย่างหายไป เพราะเธอโปรดปล่อยมันเอง

ฟังอีกครั้ง เธอโปรดปล่อยมันสู่ดินแดนแห่งความตาย

อนาโครจรอารมณ์

ฉันก้มกราบตนเองวันละหลายครั้ง

เพื่อไม่ให้โกรธตนเองและผู้อื่น

ฉันสวดมนต์ไหว้วอนตนเอง

ไม่ให้คึกคักคิดชั่วต่อตัวเองและคนอื่น

ฉันนั่งสมาธิภาวนาให้แก่ตนเอง
ไม่ให้สติเลินเลอเลอะเลือน

ไม่ให้ตนเองคิดร้ายแก่ตนเองและผู้อื่น

อนาโครจรอารมณ์ฉันล้มทั้งยืน

ทั้งทั้งฉันตั้งใจมั่นเบิกทาง เส้นนั้น

Friday, October 20, 2006

ห้องเสียงกลางวัน

ที่จริงกล่องเสียงธรรมชาติที่แท้เป็นอย่างไร

ห้องเสียงกลางวันและความรักเปล่งอารมณ์

นิ้วทิ้มบนลิ้มเปียโนเจิดจ้าแทรกวันฝนครวญต้นหนาว

ฉันพบความเงียบเหงาในเสียง

ฉันพบความเบิกบานในเพลง

ฉันพบความบากบั่นในทุ่งมนุยษ์ยุคสมัย

ที่แท้กล่องเสียงบรรจุความเกล้าออกล่า

แสงร่ายรำกลางวัน เสียงระบำข้ามคืนวัน

ภาวะจิตระรัวระริกยิบยับเป่งคำหวานขมกลืน

เพลงจบกล่องเสียงแตกดับบันเทิงสิ้น เป็นอย่างที่เป็น

เสียงลี้เร้นหายไปกับความมืดของวันตะวันฉาย

19 ต.ค. 49

Tuesday, October 17, 2006

ดนตรี

บานเมื่อรู้โรยร่วง
หากมีใครถามข้าว่า ชีวิตมีอยู่อะไร
ตอนที่ข้าเด็ก ข้ามักตอบว่า..เพื่อผู้บังเกิดเกล้า

หากมีใครถามข้าว่า มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
ตอนนี้ข้าโตแล้ว ข้าเพิ่งจักรู้ว่า..เพื่อความรัก..
บานเมื่อรู้โรยจาก รุ่งอรุณชื่นเย็น หนุ่มแน่น
บานเมื่อรู้โรย ใกล้พบค่ำ ตะวันลับดิน
ใจ..เงียบ..คล้ายสัญญาณว่า จะโดดโรยไปแล้ว
เห็นแล้วจะโรยแล้ว..มืดปิด..
ถามถึงมิตรแท้ รักสุด เสียงดนตรีหวาน
ขับขาน บานแล้วไม่รู้โรย จริงเจ้าข้าเอย

Monday, October 16, 2006

มโนรามา

เช้าที่ผกผันฝนพรากแดดจ้า
เช้าแทนมืดหมอกควันว้าวุ่น
พุ่งทะยานอบอวนกอดรักแสงอาทิตย์ออกล่า
ฤดูกาลแปลเปลี่ยนดั่งวันวาน
ผ่านค่ำวันคืนสลับขับขานคิด มิว่างวางวาย
จักวานกว้างไกลแต่ทะเลใจมากเกิน
ฉันจึงรู้บันเทิงรื่นเริงมโนรามารดลาดทะเลจิต
ที่แท้คือเบิกบาน